O autorce

O mnie

Karolina Monkiewicz-Święcicka

Dziennikarka z zawodu, tłumacz i socjolog z wykształcenia. Ukończylam Lingwistykę Stosowaną oraz Socjologię na Uniwersytecie Warszawskim. Zajmuję się tematyką obyczajową, społeczną, psychologią. Na studiach pracowałam jako reporterka w młodzieżowej redakcji Radio BIS. Po studiach zaczęłam pisać dla tygodnika „Przegląd”. Moje teksty ukazywaly się również w tygodniku „Wprost”, miesięczniku „Zwierciadło”,  i „Twój Styl”, gdzie publikowałam głównie pod pseudonimem Karolina Biela. Pracowałam także jako reporterka  i  felietonistka dla niemieckiej gazety „Mitteldeutsche Zeitung”. Opublikowana tam seria felietonów „Mit meinen Augen” („Moimi oczami”) popularyzowała i tłumaczyła Niemcom  polską kulturę i obyczaje.

Wiele z moich artykułów można przeczytać w Internecie. Niektóre z moich wywiadów ukazały się w książkach, jak choćby rozmowa z Ojcem Augustynem w zbiorze „Rozmowy o trudnych sprawach”, wydanym przez Wydawnictwo WAM Kraków 2004

Wybrane teksty:

Reportaże

Mam raka i żyję

Piwo smakuje dopiero trzy dni  po chemii. Ale życie- zawsze. Dlatego po każdym wyjściu z oddziału onkologii ścigał się z kumplami po mieście, wyjeżdżał na narty. Jest  młodym luzakiem-przystojniakiem. Bajerancko ogolona głowa, 198 cm wzrostu. Chudy. Na pozór wszystko w normie. Oprócz markerów - substancji, które świadczą o procesie nowotworowym. Ma ich 11, a norma to osiem. Ale trzy miesiące temu było ich  1000. Cypis ma 24 lata. Rok temu dowiedział się, że ma trzecie stadium raka. Postanowił walczyć po swojemu

Opowieść o zielonym ptaszku

Kaśki nigdy nikt nie chciał. Ani własna rodzina, ani adopcyjna, ani Dom Dziecka. Robiła straszne rzeczy. Kiedy zaszła w ciążę postanowiła, że nigdy nie odda dzieci obcym. Potem zamarzył jej się brat dla Julii. Przedobrzyła. Urodził się ciężko chory. Okazało się, że czasem trzeba oddać dziecko z miłości

Taneczne fanaberie niewidomych

Jednemu wzrok zabrała cukrzyca, drugi miał wypadek, a trzeci nie widzi od urodzenia. Ale wczuwają się w muzykę z gracją zawodowych tancerzy. Reportaż z kursu tańca dla niewidomych.

Obyczajowe:

Polska oczami gejów: jak wygląda życie w Polsce z perspektywy homoseksualistów. Czy łatwo jest wyjść z ukrycia? Gdzie się poznają, jak się kochają, i czy planują dzieci?  Tekst można przeczytać m.in na stronie  http://kobiety-kobietom.com/queer/art.php?art=401

Jesteśmy samotni w tłumie:  Młodzi ludzie są przeświadczeni o tym, że wszyscy naokoło żyją tylko dla pieniędzy i myślą wyłącznie o sobie. W związku z tym oni sami też są zmuszeni tak postępować, bo inaczej skazaliby się na zadeptanie. Z drugiej strony, jest im z tym źle i chcieliby się „uleczyć”. Według CBOS mamy aż 12 przyjaciół. To dlaczego, choć nie narzekamy na brak kontaktów, braakuje nam głębszych przyjaźni?

 Tekst można przeczytać m.in na stronie  http://www.anothersong.webpark.pl/samotni.htm

O czym marzą Polacy? Raport o naszych marzeniach

Połowa Polaków marzy o zdrowiu, co trzeci o pieniądzach, co piąty o pracy. Tylko 3% o wielkiej miłości. Prawie wcale nie marzymy o seksie! Bieda nie sprzyja temu, by marzyć z fantazją. Nie sprzyja też... dorosłość. Inżynierowie, matematycy i fizycy są wulkanami fantazji, podczas gdy z grafików i malarzy wychodzi dusza o przyziemnych potrzebach. O czym marzą rolnicy, policjanci, nauczycielki? A kto pomaga w Polsce spelniać marzenia?

Tekst można przeczytać m.in na stronie: http://www.zlotarybka.pl/modules.php?name=Content&pa=showpage&pid=27

Męska przyjaźń jest jak kaktus

To nieprawda, że niepotrzebna mężczyznom przyjaźń. Na warsztaty dla mężczyzn prowadzone przez Zbigniewa Miłuńskiego przychodzi wielu takich, którym ciąży samotność. „Samotność to nie tylko niebycie z kobietą, ale też niebycie z mężczyzną”– uważa Wojciech Mann. – „To uczucie pozostaje, nawet jeśli ma się setki znajomych”.
Najgłębiej przyjaźnią się ci koło czterdziestki, którzy osiągnęli to, co chcieli. Nie obawiają się już rywalizacji ze strony innych mężczyzn. Co sami mężczyźni mówią o swoich przyjaciołach? Tekst można przeczytać m.in na stronie http://wiadomosci.wp.pl/kat,19511,wid,7703092,prasaWiadomosc.html?P%5Bpage%5D=4

Tacierzyństwo

Co to jest: w jego towarzystwie dziecko się nie nudzi, mogłoby z nim przebywać przez cały dzień; wpatruje się weń z podziwem i zaciekawieniem, naśladuje to, co on pokaże? Możliwe odpowiedzi: a) telewizor b) komputer c) tata.
Jeśli wybraliście odpowiedź c, to idziecie z duchem czasu. Raport o nowoczesnych polskich tatusiach, którzy idą na aurlop tacierzyński, piorą pieluchy i piszą poradniki dla ojców.

Tekst można przeczytać m.in na stronie

http://users.nethit.pl/forum/read/tata/3232426/ 

Rehabilitacja na wszelki wypadek?

Rehabilitacja może zdzialać cuda: mówi mama bliźniaczek, które urodzily się 15 tygodni przed terminem i gdyby nie intensywne ćwiczenia, nie przeżylyby. Może tez po prostu nie zaszkodzić- tak jak nie zaszkodzila malemu Antkowi, którego mama na wszelki wypadek” przez pól roku korzystala z uslug rehabilitanta.  Coraz więcej polskich dzieci jest rehabilitowanych. To konieczność czy zmowa lekarzy? Gdzie jest granica, od której można mówić o epidemii rehabilitacji?
Tekst można przeczytać m.in na stronie http://media.wp.pl/kat,38214,wid,8273451,wiadomosc.html?P%5Bpage%5D=5&ticaid=11e6e

Analfabeci uczuć-

W jednej z "Rozmów w toku" Ewy Drzyzgi wystąpił chłopak, który dostał wyrok za brutalne pobicie własnego ojca. Wystąpił też jego ojciec, który wyznał, że cały dorobek życia poświęcił dla syna. Jednak na pytanie: "Czy kiedykolwiek powiedział pan synowi, że go kocha?", spojrzał zdumiony. "Przecież to wiadomo". Okazało się, że nigdy ze sobą nie rozmawiali. Udając, że trzymamy rękę na pulsie, pośpiesznie wymieniamy informacje i biegniemy dalej. Zamiast rozmowy wystarczają nam fakty: jaki stopień z klasówki, jak poszło zebranie, co słychać u przyjaciółki. Tymczasem więzi międzyludzkich nie można traktować tak jak wieczornych wiadomości. To, co robimy sobie i innym, zamienia nas w emocjonalnych analfabetów.

Tekst można przeczytać m.in na stronie: http://www.gejmed.friko.pl/fact008.htm

Łysy może więcej
Mają wyższe IQ, są aktywniejsi i... bardziej ich widać. Coraz bardziej. Co trzeci biały mężczyzna około trzydziestki zaczyna łysieć; w wieku 50 lat łysych jest już połowa. Biorąc pod uwagę, że mężczyzn między trzydziestką a czterdziestką jest w Polsce ponad 2,5 mln, a starszych – ponad 8,5 mln, w kraju nad Wisłą żyje grubo ponad 5 mln łysych. Tylko dla 8 % z nich łysina nie jest problemem. Dlaczezgo?  Jaka jest kariera łysego? Tekst można przeczytać m.in na stronie: http://wiadomosci.wp.pl/wiadomosc.html?wid=5069134

Wywiady:

I ty mógłbyś uciąć głowę- z Philipem Zimbardo, psychologiem amerykańskim, autorem jednego z najsłynniejszych i najostrzej krytykowanych eksperymentów nad ludzką agresją (dostępny w wirtualnym archiwum tygodnika „Przegląd”)

Mężczyźni są z Dżungli, Kobiety z Supermarketu –z socjologiem Tomaszem Szlendakiem   Tekst dostępny m.in. na stronie

http://www.neww.org.pl/pl.php/news/news/1.html?&nw=1712&re=1

Nie sypiaj z tymi, w których nie chcesz się zakochać- z antropolożką Helen Fisher. Tekst dostępny m.in. na stronie

http://rozrywka.onet.pl/prasa/2679,1205556,index.html

Psychoterapeuta zamiast rodziny: z psychologiem Bertem Hellingerem.

Tekst dostępny m.in. na stronie

http://www.konstelacje.republika.pl/prasa.htm

Niezle ze mnie ziólko- z Arnoldem Stadlerem, niemieckim pisarzem-

Tekst dostępny m.in. na stronie

http://czytelnia.onet.pl/0,1338142,4,artykuly.html

Perwersyjnie normalny człowiek- z Jonasem Gardellem, komikiem i pisarzem ze Szwecji, „naczelnym gejem Szwecji”, który założył rodzinę z gwiazdą szwedzkiej telewizji- Markiem Levengood. (dostępny m.in. w wirtualnym archiwum tygodnika „Przegląd”)